Nowy zarząd spółki tworzyli dyrektor August Beeg, a od 1899 r. Adolf Rohn. Pod jego zarządzaniem browar został rozbudowany, miało to miejsce w 1909 r. Wybudowano rozlewnie piwa beczkowego i butelkowego oraz mieszkania dla urzędników browaru. Rok później został zakupiony browar Achera co pozwoliło zwiększyć zbyt piwa z 10 000 hl do 22 000 hl. Zakup browaru pozwolił na zwiększenie produkcji piwa górnej fermentacji. W 1912 r. dobudowano jeszcze trzy wydziały piwnic. Dzięki rozwinięciu sieci hurtowni przed I wojną światową zbyt piwa wynosił 28 000 hl piwa. Podczas wojny w skutek ograniczenia produkcji do 12 000 hl wykorzystywano zakład do wszelkiego rodzaju suszenia. Produkowano również kawę zbożową i wino owocowe. W 1916 r. wymieniono część maszyn oraz pogłębiono piwnice do lodu.
Po wojnie wskutek inflacji zarząd podjął trudną decyzję i doprowadził do fuzji z browarem Bohrischa w Szczecinie i włączenia się do koncernu Rückfortha w 1923 r. Wcześniej Koncern „Ferdinand Rückforth Nachfolger AG” po uzyskaniu udziałów w Szczecinie, Prusach Wschodnich i Pomorzu Wschodnim zakupił browary w Sławnie (Schlawe), Polanowie (Pollnow), Białogardzie (Belgard) i Karlinie (Körlin). Fuzja spowodowała zawarcie porozumienia o rozgraniczeniu rynków zbytu między trzema browarami szczecińskimi, a browarem koszalińskim. Nam przypadł zbyt piwa sięgające do Kołobrzegu, Świdwina i Szczecinka. 

Co najważniejsze samodzielność browaru koszalińskiego została zachowana, a 51% kapitału akcyjnego pozostał w rękach właścicieli ziemskich. Spółka miała prawo do zakładania w kraju i zagranicą oddziałów, do nabywania i zakładania innych przedsiębiorstw i syndykatów tego samego lub pokrewnego rodzaju.